ชีวิตที่ผ่านมา ฉันมีความสุขกับการทำงาน
ซึ่งล้วนเป็นงานที่เน้นในเรื่องการแข่งขันทางธุรกิจ
ความรวดเร็วในการทำงานจึงเป็นเรื่องปกติของชีวิตประจำวัน
ความรีบเร่งกลายเป็นความเคยชิน เหมือนเป็นสิ่งเสพติด
บางครั้งฉันรีบ อย่างไม่มีเหตุผล และไม่มีเป้าหมาย
ไม่รู้ว่าทำไมต้องรีบทำงาน ทำไมต้องรีบเดิน ทำไมต้องรีบกิน
และ....บางครั้งฉันเหนื่อย....อย่างไม่รู้เหตุผล
เคยมีคนบอกให้ช้าลง ...แต่ฉันไม่เข้าใจ ช้าไปทำไม
วันที่ฉันมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
ฉันมีโอกาสเดินคนเดียว และ เดินช้าลง
ฉันมีความสุข อย่างประหลาด ความสงบเป็นเช่นนี้เอง....
อย่าผิดหวังที่ฉันไม่มีเรื่องเล่าจาก จิว จ้าย โกว
เพราะมีคนเขียนเล่าไว้มากมายแล้ว
ฉันมีแต่ความงดงาม และความสงบมาฝาก
เดินช้าๆ ไปกับฉันนะ....
วันนี้ไม่เพียงเดินช้าลงเท่านั้น
แต่ยังได้ถอยหลังออกมา แล้วมองกลับเข้าไปในชีวิต
เห็นสิ่งที่ใช่ และ ไม่ใช่
แต่ยังได้ถอยหลังออกมา แล้วมองกลับเข้าไปในชีวิต
เห็นสิ่งที่ใช่ และ ไม่ใช่
แม้จะเดินท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ก็สงบใจได้อย่างประหลาด
ภาพชีวิตของผู้คนที่พบเห็น และผ่านมาในเสี้ยวหนึ่งของชีวิตฉัน
หลายคนสอนให้ฉันเข้าใจสัจธรรมของชีวิต
ขอขอบคุณ มิตรภาพของคนแปลกหน้า เพื่อนร่วมโลก และครูผู้สอน
ขอบคุณการเดินทางไกล ที่ทำให้ฉันต้องปลดสัมภาระออกจากกระเป๋าให้มากที่สุด
และมันทำให้ฉันเข้าใจแล้วว่า ชีวิตที่ปราศจากภาระ
ทั้ง ภาระที่เป็นสิ่งของ และภาระในใจนั้น เบาเพียงใด
ขอบคุณขาทั้งสองข้างที่พาฉันเดินช้าลง
ขอบคุณรองเท้าคู่เก่าที่ซื่อสัตย์
และไม่เคยทอดทิ้ง หรือทำให้ฉันผิดหวังเลย
ฉันรู้ซึ้งถึงคุณค่าของเจ้าทั้งสองอย่างยิ่ง
